My Copy
My copy

De seconden tellend, bedreigend naderen ze, maar ontsnappen is onmogelijk. 
De verbitterde tijd slaat terug, galspuwend over kansen die te lang zijn blijven liggen naast vruchtbare grond. 
Wees genadig, de gulzige schuld is al voldaan en gezapig, of was ik al verteerd door gevoelens? 


Want wolken weken voor jou, jij werd extatisch wederkerig op kleurige draaimolens in de zon.
Maar terwijl de zomer jou loofde, draaide ik me om
En terugkerend was alle vrolijkheid gestorven.

Verlaten, genageld met lood in mijn schoenen
maar jouw herinnering bedwelmt me immer als de geur van water in mijn neusgaten
Zoals onschuldige witte lelies openen en sluiten voor ik ze aan kan raken
Een vallei in mijn gedachten, ooit onwerkelijk en groen als onze jonge liefde
Met spruiten te vroeg verdord en stof zijn we nu
Zullen we wederkeren? 

Reacties